Spaceshuttle lancering II
Door: Dionne
Blijf op de hoogte en volg Martijn en Dionne
16 November 2009 | Verenigde Staten, Cape Canaveral
Doordat we vrijdagnacht al naar Jetty Park waren gegaan voor de lancering van de Atlas V (die helaas niet doorging), wisten we dat de plek perfect was! Aan het strand, met een lange pier, alleen een rivier tussen onze spot en de raket. De lancering van de Atlantis stond gepland om 14:28 (plaatselijke tijd), dus wij hadden onze wekker vroeg gezet (om 9 uur), gingen we daarvoor lekker naar het strand.
Ons hotel lag een kilometer of 10 zuidelijker, ook aan het strand, bij Cocoa Beach. De golven zijn bizar en waar je ook kijkt zie je surfers! Er staan overal borden, dat je moet uitkijken voor de “rip currents”. Dat zijn een soort kolkstromingen, waarbij het water je niet het strand opgooit, maar je juist meesleurt de zee in. Het is tevens de woonplaats van een aantal van de grootste kolonies haaien ter wereld. Bemoedigend, als je ziet wat je moet doen als je aangevallen wordt: “don’t play dead and try to get away as fast as you can. Try to hit the shark on the nose. Go for the eyes and gills on the shark. Try to back up against a reef or piling and shout to get other people’s attention.”
Aangezien we al een jaar op bodypump zitten, waagden we toch maar een duik, zeker nu we weten wat je moet doen als je aangevallen wordt.
Om kwart over twee haastten wij ons naar de pier. Martijn had al gezien waar de raket stond, dus met ons fototoestel en videocamera in de aanslag beklommen we de grote keien. Om ons heen hoorden we “oooh en aahhh”... de Atlantis was gelanceerd! Helaas niet van de plek waar wij dachten dat hij stond, dat bleek een olietanker te zijn...
Het is natuurlijk moeilijk te beschrijven hoe het is als je zo’n spaceshuttle de lucht in ziet gaan. Wij waren verbaasd over hoe helder het is, bijna net zo fel als de zon. En hoe snel zo’n ding gaat! Op de grond zie je een reusachtige witte wolk, en dan een witte streep zo richting de dampkring. Ik had verwacht een oorverdovend lawaai te horen, maar omdat licht veel sneller is dan geluid, hoor je de raket pas als hij al een eind de lucht in is. Niet dat je oren er pijn van doen, maar wel alsof er een kilometer verderop een trein voorbij raast. Martijn vond het overigens klinken als een baby-pijltje, zeker nadat een Amerikaan hem had voorgelogen dat je na een lancering de grond 100 km verder nog voelde schudden.
Na een paar minuten was het voorbij en stonden wij perplex op het strand met mixed feelings: enerzijds zo bijzonder om mee te maken, anderzijds een beetje teleurstellend. Was dit het? Maar aan het einde van de dag beseffen we toch dat dit onvoorstelbaar is; er zijn zojuist 6 mensen de ruimte ingeschoten… Wauw!
Overigens wel bizar wat de kranten erover zeiden: “De spaceshuttle Atlantis is vannacht met alle gemak aan haar een-na-laatste reis begonnen. De lancering vestigde een nieuw laagterecord: er werden maar 59 kleine problemen gemeld voor de lancering.”
Wij maken ons op voor een road-trip naar The Clay Hotel in Miami South Beach, waar we de laatste vier dagen gaan doorbrengen!
Ons hotel lag een kilometer of 10 zuidelijker, ook aan het strand, bij Cocoa Beach. De golven zijn bizar en waar je ook kijkt zie je surfers! Er staan overal borden, dat je moet uitkijken voor de “rip currents”. Dat zijn een soort kolkstromingen, waarbij het water je niet het strand opgooit, maar je juist meesleurt de zee in. Het is tevens de woonplaats van een aantal van de grootste kolonies haaien ter wereld. Bemoedigend, als je ziet wat je moet doen als je aangevallen wordt: “don’t play dead and try to get away as fast as you can. Try to hit the shark on the nose. Go for the eyes and gills on the shark. Try to back up against a reef or piling and shout to get other people’s attention.”
Aangezien we al een jaar op bodypump zitten, waagden we toch maar een duik, zeker nu we weten wat je moet doen als je aangevallen wordt.
Om kwart over twee haastten wij ons naar de pier. Martijn had al gezien waar de raket stond, dus met ons fototoestel en videocamera in de aanslag beklommen we de grote keien. Om ons heen hoorden we “oooh en aahhh”... de Atlantis was gelanceerd! Helaas niet van de plek waar wij dachten dat hij stond, dat bleek een olietanker te zijn...
Het is natuurlijk moeilijk te beschrijven hoe het is als je zo’n spaceshuttle de lucht in ziet gaan. Wij waren verbaasd over hoe helder het is, bijna net zo fel als de zon. En hoe snel zo’n ding gaat! Op de grond zie je een reusachtige witte wolk, en dan een witte streep zo richting de dampkring. Ik had verwacht een oorverdovend lawaai te horen, maar omdat licht veel sneller is dan geluid, hoor je de raket pas als hij al een eind de lucht in is. Niet dat je oren er pijn van doen, maar wel alsof er een kilometer verderop een trein voorbij raast. Martijn vond het overigens klinken als een baby-pijltje, zeker nadat een Amerikaan hem had voorgelogen dat je na een lancering de grond 100 km verder nog voelde schudden.
Na een paar minuten was het voorbij en stonden wij perplex op het strand met mixed feelings: enerzijds zo bijzonder om mee te maken, anderzijds een beetje teleurstellend. Was dit het? Maar aan het einde van de dag beseffen we toch dat dit onvoorstelbaar is; er zijn zojuist 6 mensen de ruimte ingeschoten… Wauw!
Overigens wel bizar wat de kranten erover zeiden: “De spaceshuttle Atlantis is vannacht met alle gemak aan haar een-na-laatste reis begonnen. De lancering vestigde een nieuw laagterecord: er werden maar 59 kleine problemen gemeld voor de lancering.”
Wij maken ons op voor een road-trip naar The Clay Hotel in Miami South Beach, waar we de laatste vier dagen gaan doorbrengen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
