Blacktip reef shark
Door: Martijn
Blijf op de hoogte en volg Martijn en Dionne
22 Januari 2010 | Thailand, Koh Tao
Het begon nog als een normale dag.
Om 9:00 snoozen we de wekker een keer of drie, om om 10:00 de stap uit bed te wagen. Ik twijfel welke van mijn twee t-shirts ik vandaag zal aantrekken, Dionne checkt haar lijf op het aantal nieuwe muskietenbeten.
Vandaag een 'rustdag', na drie dagen intensief duiken. We bestellen aan het strand twee broodjes gezond, waar we bedenken dat we al een dag of 80 onafgebroken in 30+ graden leven. "Zullen we hier een jaar gaan wonen?" filosoferen we hardop.
Onze duikinstructeur heeft ons gisterenavond een leuke tip gegeven: "Shark Bay". Deze baai ligt 1,5km van ons eilandje vandaan en is alleen per boot te bereiken.
"Er zitten daar 250 Blacktip reef sharks" vertelde hij, "prachtig om daar te gaan snorkelen!" vervolgt hij, terwijl hij een slok neemt uit zijn 12e biertje. In mijn ooghoek zie ik Dionne met open mond kijken, haar ogen lijken te zeggen "Haaien & snorkelen?! Je bent toch zeker niet helemaal lekker?!".
Maar goed, op zo'n rustdag ga je toch nadenken over een zinvolle dagvulling (waarom zou je een hele dag op het strand tussen de palmbomen gaan liggen en daar een heerlijke cocktail drinken...), dus we zetten samen het gesprek van gisterenavond door.
"Zullen we een kano huren?" stel ik Dionne voor. "Gaaf!", zoals Dionne altijd enthousiast reageert, "Dan gaan we naar Shark Bay kano-en. Maar ik ga niet het water in hoor". Ik stel haar gerust ("Nee tuurlijk gaan we niet tussen haaien snorkelen") en 10 minuten later zijn we onderweg in onze tweepersoonskano. Na een klein uurtje over de Golf van Thailand bereiken we Shark Bay.
De prachtige baai is omsloten door een adembenemend landschap van beboste bergen, het grote zandstrand is omgeven met palmbomen. Vanuit onze kano kunnen we de bodem van de zee zien, zo'n 5 meter onder ons, het water is werkelijk kristalhelder.
"Vanuit hier kan ik de haaien ook wel zien hoor!" doorbreekt Dionne de hemelse stilte. Onder ons zien we inderdaad het koraalrif, waartussen we grote barracudas, zeepaardjes, papagaaivisjes (Nemo!)en kreeften waarnemen. "Prachtig!".
Blinde (ja ja, we leren hier soms ook nog iets) garnalen spelen in het zand, gadegeslagen door enorme zeekomkommers die iedere dag datzelfde zand zuiveren.
Maar geen haaien. Althans, nog niet..
We dobberen wat rond, totdat we vanuit het diepe water "Over here, come over here!" horen. We zien een paar handjes in de lucht op zo'n 25 meter van onze kano. FF checken.
Het Amerikaanse echtpaar heeft zojuist een aantal haaien gezien! "They are big!", "Incredible
Nog voordat Dionne mij van mijn gedachte kan afbrengen jump ik achterover de zee in. Niet dat ik normaal zo dapper ben, maar dit wil ik echt niet missen. Gevoed door een verse stoot adrenaline speur ik de bodem van de oceaan af.
En vanuit het niets zie ik plots een zevental haaien richting kano zwemmen. Wat een prachtig dier!! Door 100 miljoen evolutie gevormd tot ultieme predator.
Als kille seriemoordernaars speurt de groep ogenschijnlijk rustig de bodem af, op zoek naar een nieuwe prooi. "Ongevaarlijk, ze zijn ongevaarlijk" praat ik hardop in mezelf.
Ik kan mijn ogen er eigenlijk niet vanaf houden, maar snel me toch naar het water oppervlakte, dit moet ik Dionne vertellen! "Vanavond gaan we Yiori mailen!" roep ik als 1e.
Dionne vindt het toch wel spannend, en al zegt alles in haar lichaam dat ze in de kano wil blijven, toch besluit ze na wat aarzeling haar snorkelset op te zetten. "Maar je moet wel in de buurt blijven met de kano, ik wil er gelijk uit kunnen".
"Tuurlijk schat" stel ik haar gerust.
Ik vind het heel stoer van haar.
Dionne plonst de zee in, en op mijn advies speurt ze de bodem af. Ze komen namelijk niet vaak aan het oppervlakte" had ik haar toegespeeld, dat vertelde de duikinstructeur immers gisteren. "En al helemaal niet als er mensen zijn, daar zijn ze bang voor".
Het mooie is dat Dionne momenteel de enige van Koh Tao is die een haai op 1,5 meter afstand heeft gezien, vlak voor haar duikbril.
Ze had de kano nog niet verlaten of "Martijn, Martijn, KOM HIER!" galmde door de bergen van Shark Bay. Een haai was vanaf de bodem omhoog gesneld en was vlakvoor tot stilstand gekomen. "Shall I eat her?" moet ik gedacht hebben.
Ik peddelde eerst nog rustig richting haar toe, maar na nog een paar keer "MARTIJN!!" en NU!!!!" zag ik ook de ernst van de situatie in.
Dionne klom alsof Jaws haar beide benen al te pakken had in de kano, om daarna met grote ogen haar verhaal te doen. "Hij raakte me bijna aan!!", "Je was zover weg met de kano", "En je zei dat ze alleen op de bodem zwommen!"...
's avonds in het internetcafe, we konden inmiddels enorm lachen om onze haaiervaringen, checken we toch nog maar even Wiki:
"As of 2008, the International Shark Attack File lists 28 unprovoked attacks (one fatal) and 13 provoked attacks by the Blacktip sharks. Blacktip sharks are responsible annually for 16% of the worldwide shark attacks."
Wij drinken geen biertje meer met onze duikinstructeur...
Om 9:00 snoozen we de wekker een keer of drie, om om 10:00 de stap uit bed te wagen. Ik twijfel welke van mijn twee t-shirts ik vandaag zal aantrekken, Dionne checkt haar lijf op het aantal nieuwe muskietenbeten.
Vandaag een 'rustdag', na drie dagen intensief duiken. We bestellen aan het strand twee broodjes gezond, waar we bedenken dat we al een dag of 80 onafgebroken in 30+ graden leven. "Zullen we hier een jaar gaan wonen?" filosoferen we hardop.
Onze duikinstructeur heeft ons gisterenavond een leuke tip gegeven: "Shark Bay". Deze baai ligt 1,5km van ons eilandje vandaan en is alleen per boot te bereiken.
"Er zitten daar 250 Blacktip reef sharks" vertelde hij, "prachtig om daar te gaan snorkelen!" vervolgt hij, terwijl hij een slok neemt uit zijn 12e biertje. In mijn ooghoek zie ik Dionne met open mond kijken, haar ogen lijken te zeggen "Haaien & snorkelen?! Je bent toch zeker niet helemaal lekker?!".
Maar goed, op zo'n rustdag ga je toch nadenken over een zinvolle dagvulling (waarom zou je een hele dag op het strand tussen de palmbomen gaan liggen en daar een heerlijke cocktail drinken...), dus we zetten samen het gesprek van gisterenavond door.
"Zullen we een kano huren?" stel ik Dionne voor. "Gaaf!", zoals Dionne altijd enthousiast reageert, "Dan gaan we naar Shark Bay kano-en. Maar ik ga niet het water in hoor". Ik stel haar gerust ("Nee tuurlijk gaan we niet tussen haaien snorkelen") en 10 minuten later zijn we onderweg in onze tweepersoonskano. Na een klein uurtje over de Golf van Thailand bereiken we Shark Bay.
De prachtige baai is omsloten door een adembenemend landschap van beboste bergen, het grote zandstrand is omgeven met palmbomen. Vanuit onze kano kunnen we de bodem van de zee zien, zo'n 5 meter onder ons, het water is werkelijk kristalhelder.
"Vanuit hier kan ik de haaien ook wel zien hoor!" doorbreekt Dionne de hemelse stilte. Onder ons zien we inderdaad het koraalrif, waartussen we grote barracudas, zeepaardjes, papagaaivisjes (Nemo!)en kreeften waarnemen. "Prachtig!".
Blinde (ja ja, we leren hier soms ook nog iets) garnalen spelen in het zand, gadegeslagen door enorme zeekomkommers die iedere dag datzelfde zand zuiveren.
Maar geen haaien. Althans, nog niet..
We dobberen wat rond, totdat we vanuit het diepe water "Over here, come over here!" horen. We zien een paar handjes in de lucht op zo'n 25 meter van onze kano. FF checken.
Het Amerikaanse echtpaar heeft zojuist een aantal haaien gezien! "They are big!", "Incredible
Nog voordat Dionne mij van mijn gedachte kan afbrengen jump ik achterover de zee in. Niet dat ik normaal zo dapper ben, maar dit wil ik echt niet missen. Gevoed door een verse stoot adrenaline speur ik de bodem van de oceaan af.
En vanuit het niets zie ik plots een zevental haaien richting kano zwemmen. Wat een prachtig dier!! Door 100 miljoen evolutie gevormd tot ultieme predator.
Als kille seriemoordernaars speurt de groep ogenschijnlijk rustig de bodem af, op zoek naar een nieuwe prooi. "Ongevaarlijk, ze zijn ongevaarlijk" praat ik hardop in mezelf.
Ik kan mijn ogen er eigenlijk niet vanaf houden, maar snel me toch naar het water oppervlakte, dit moet ik Dionne vertellen! "Vanavond gaan we Yiori mailen!" roep ik als 1e.
Dionne vindt het toch wel spannend, en al zegt alles in haar lichaam dat ze in de kano wil blijven, toch besluit ze na wat aarzeling haar snorkelset op te zetten. "Maar je moet wel in de buurt blijven met de kano, ik wil er gelijk uit kunnen".
"Tuurlijk schat" stel ik haar gerust.
Ik vind het heel stoer van haar.
Dionne plonst de zee in, en op mijn advies speurt ze de bodem af. Ze komen namelijk niet vaak aan het oppervlakte" had ik haar toegespeeld, dat vertelde de duikinstructeur immers gisteren. "En al helemaal niet als er mensen zijn, daar zijn ze bang voor".
Het mooie is dat Dionne momenteel de enige van Koh Tao is die een haai op 1,5 meter afstand heeft gezien, vlak voor haar duikbril.
Ze had de kano nog niet verlaten of "Martijn, Martijn, KOM HIER!" galmde door de bergen van Shark Bay. Een haai was vanaf de bodem omhoog gesneld en was vlakvoor tot stilstand gekomen. "Shall I eat her?" moet ik gedacht hebben.
Ik peddelde eerst nog rustig richting haar toe, maar na nog een paar keer "MARTIJN!!" en NU!!!!" zag ik ook de ernst van de situatie in.
Dionne klom alsof Jaws haar beide benen al te pakken had in de kano, om daarna met grote ogen haar verhaal te doen. "Hij raakte me bijna aan!!", "Je was zover weg met de kano", "En je zei dat ze alleen op de bodem zwommen!"...
's avonds in het internetcafe, we konden inmiddels enorm lachen om onze haaiervaringen, checken we toch nog maar even Wiki:
"As of 2008, the International Shark Attack File lists 28 unprovoked attacks (one fatal) and 13 provoked attacks by the Blacktip sharks. Blacktip sharks are responsible annually for 16% of the worldwide shark attacks."
Wij drinken geen biertje meer met onze duikinstructeur...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
