Waarom een wereldreis?

Al dat reizen. Alsof dat altijd maar een pretje is. Hangen op vliegvelden. Overnachten in vlooiennesten. In brandende hitte naast een stinkend urinoir wachten op een bus die niet komt. Achternagezeten worden door dingo's, politie en zakkenrollers. Door muggen opgevreten worden. Over ijskoude gletsjers banjeren. In modder wegzinken. In volgepakte bussen tussen hoestende Mexicanen zitten.

Laten ik mezelf uit de droom halen: op wereldreis gaan, is niet dapper meer. Tegenwoordig wordt de wereld aan elkaar geknoopt door de low cost maatschappijen. Hup, laptopje mee, want onderweg kan je je reisroute zo aanpassen en vliegtickets online boeken. Het worden steeds meer van die vliegende kantoortjes. Het maken van een wereldreis is zo gedemocratiseerd dat het niet meer bijzonder is. Je kunt er eigenlijk niet meer mee aankomen op een verjaardagsfeestje. Veel mensen willen ooit nog een wereldreis maken overigens, maar doen dat niet. Erover praten is veiliger dan de stap te wagen.

De monsters zijn verslagen. We
hoeven geen indianen meer te bekeren en kunnen ook paard en zwaard rustig thuislaten. We komen niet meer thuis met schepen vol goud en koffers vol exotische diersoorten. De lol is eraf, zou je zeggen. De wereld is in kaart gebracht; waarom zou je nog op wereldreis gaan als je een olifant ook in de dierentuin kunt vinden? Waarom je in het zweet werken als het koraalrif het mooist is op een Samsung breedbeeld?

Is dit alles? Met deze vraag begint menig wereldreis. Al weten we dan misschien niet precies wat we zoeken, we willen niet sterven in het doffe harnas van de werkweek. Het leven is tenslotte toch meer dan keurslijf en regelmaat? Dus pakken we het vliegtuig, op weg naar een leven dat we nog niet uit ons hoofd kennen. Spanning, avontuur. In vergelijking met vroeger moeten we het dan wel doen zonder scheurbuik of syfilis en weten we min of meer wanneer we aankomen en terugkeren.

Toch blijft er de opwinding van iedere nieuwe ervaring. Zwemmen met een walvis is gauw zo avontuurlijk als lunchen met een collega.

Of niet? Hangt van de collega af. En van de walvis. En natuurlijk vooral van de manier waarop je daarnaar kijkt. Als je goed kijkt, wordt de lulligste gebeurtenis avontuurlijk. Als je slecht kijkt, is de spannendste reis doodsaai. Het maken van een wereldreis hoeft echt niet spannender te zijn dan het dagelijkse treinritje naar Amsterdam.
Misschien is het probleem vooral dat we de wereldwonderen die in de trein gebeuren, niet zien. Gehersenspoeld door gewoonte. Als voorgeprogrammeerde mummies laten we ons heen en weer rijden. We zitten wel in die trein, maar onze ogen, oren en neus hebben we thuis gelaten. En voor het gemak zetten we hoofd en hart ook maar even uit.

Als dat zo is, moeten we inderdaad snel op reis, geen tijd te verliezen!
Reizen is weer ontvankelijk worden. En onafhankelijk. Je leert relativeren. Ook omdat je gedurende je reis steeds meer merkt dat je zelf eigenlijk een buikspreekpop bent, volgepropt met sociale conventies, verborgen achter een sociaal verantwoord masker.

Reizen is vooral een manier om wakker te worden: de hitte voelt anders, de kou is niet als thuis, de mensen ruiken en klinken anders. Reizen is: alle zintuigen schoonwassen en afstoffen. Een heuse ijsbreker waarmee vastgevroren gevoelens en aangekoekte gedachten los worden gewrikt.

Zodat we, als we thuiskomen, in tranen uitbarsten bij de schoonheid van ons drassige polderland. Of bij de wonderen van de treinreis.

Tot over een paar dagen allemaal!