Hurricane Ida on it's way...
Door: Martijn en Dionne
Blijf op de hoogte en volg Martijn en Dionne
09 November 2009 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Het door CNN voorspelde extreme noodweer zou deze dag ons schip gaan teisteren, maar dat wisten we ’s morgens nog niet.
De dag begon nog zo mooi. We hadden onze wekker gezet, het was tenslotte onze laatste dag op zee. Heerlijk ontbeten in het zonnetje op het achterdek, daarna richting zwembad. Er werd een demonstratie ijssculpturen-hakken gegeven op het zonnedek. Niets is te gek hier, wie verzint zoiets bij 32 graden in de Caribische zee?
Rond 14:00 verlaten de 1e mensen het zwembad, regen. “Ach, waait wel over” zeiden we tegen elkaar. En wat is er nou lekkerder dan zwemmen in warm water terwijl het regent? Na een baantje of 20 in het inmiddels lege zwembad heb ik het wel gezien en voeg me bij Dionne die vandaag het in de bibliotheek geleende boek moet aflezen (nog 100 pagina’s te gaan).
Het waaide inderdaad over, alleen dan letterlijk. Wat begon met een klein briesje wordt al snel een stevig wind. De stoelkussens vliegen over het dek, voor het eerst verschijnen er hogere officieren op het dek. Hun intentie is al snel duidelijk, als het personeel met flinke touwen komt aanzetten. Alle stoelen, tafels en overige losstaande spullen worden vastgezet. Dat belooft wat voor vanavond en vannacht.
We weten een Amerikaanse krant te pakken te krijgen en daar vinden we het: “The category 1 hurricane Ida that was heading for Mexico has been driven to the east, towards Cuba and the Caribbean Sea.” “Hmm, varen wij daar nu niet?”.
Dek 10 en 11 zijn binnen een half uur met touwen aan het schip vastgemaakt, het zwembad zullen we niet verliezen onderweg.De verschillende officieren staan druk telefonerend op het dek naar de golven te kijken. Alles behalve geruststellend.
Na het avondeten gaan we nog even “boven” kijken, op het zonnedek. Het schip kraakt zo nu en dan angstvallig en ook de golven zijn duidelijk voelbaar als we door de gangen lopen. Buiten regent het en de wind giert onheilspellend over het dek. De staart van de orkaan lijkt ons gevonden te hebben.
Het is nu 00:05 als ik dit typ. Nog 5 uur dan zijn we in Miami. Hopelijk genoeg tijd om nog 35 pagina’s te lezen. Hopelijk genoeg tijd om Ida te laten uitrazen.
Op de achtergrond horen we het orkest nog spelen, we weten niet of we dat als iets positiefs moeten zien...
De dag begon nog zo mooi. We hadden onze wekker gezet, het was tenslotte onze laatste dag op zee. Heerlijk ontbeten in het zonnetje op het achterdek, daarna richting zwembad. Er werd een demonstratie ijssculpturen-hakken gegeven op het zonnedek. Niets is te gek hier, wie verzint zoiets bij 32 graden in de Caribische zee?
Rond 14:00 verlaten de 1e mensen het zwembad, regen. “Ach, waait wel over” zeiden we tegen elkaar. En wat is er nou lekkerder dan zwemmen in warm water terwijl het regent? Na een baantje of 20 in het inmiddels lege zwembad heb ik het wel gezien en voeg me bij Dionne die vandaag het in de bibliotheek geleende boek moet aflezen (nog 100 pagina’s te gaan).
Het waaide inderdaad over, alleen dan letterlijk. Wat begon met een klein briesje wordt al snel een stevig wind. De stoelkussens vliegen over het dek, voor het eerst verschijnen er hogere officieren op het dek. Hun intentie is al snel duidelijk, als het personeel met flinke touwen komt aanzetten. Alle stoelen, tafels en overige losstaande spullen worden vastgezet. Dat belooft wat voor vanavond en vannacht.
We weten een Amerikaanse krant te pakken te krijgen en daar vinden we het: “The category 1 hurricane Ida that was heading for Mexico has been driven to the east, towards Cuba and the Caribbean Sea.” “Hmm, varen wij daar nu niet?”.
Dek 10 en 11 zijn binnen een half uur met touwen aan het schip vastgemaakt, het zwembad zullen we niet verliezen onderweg.De verschillende officieren staan druk telefonerend op het dek naar de golven te kijken. Alles behalve geruststellend.
Na het avondeten gaan we nog even “boven” kijken, op het zonnedek. Het schip kraakt zo nu en dan angstvallig en ook de golven zijn duidelijk voelbaar als we door de gangen lopen. Buiten regent het en de wind giert onheilspellend over het dek. De staart van de orkaan lijkt ons gevonden te hebben.
Het is nu 00:05 als ik dit typ. Nog 5 uur dan zijn we in Miami. Hopelijk genoeg tijd om nog 35 pagina’s te lezen. Hopelijk genoeg tijd om Ida te laten uitrazen.
Op de achtergrond horen we het orkest nog spelen, we weten niet of we dat als iets positiefs moeten zien...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
