Martin, The Chief
Door: Martijn
Blijf op de hoogte en volg Martijn en Dionne
26 November 2009 | Fiji, Suva
Martin,The Chief
’s Avonds worden we verwelkomd op het eiland met een traditioneel welkomstritueel; de Fijianen zijn een ontzettend hartelijk volk. Ze willen ons welkom heten op hun eiland en dat doen ze door voor ons te zingen en dansen. Dit is overigens typisch Fiji, de mensen maken de hele dag muziek, zingen en dansen na het avondeten totdat ze naar bed gaan.
Het welkomstritueel bestaat uit het aanwijzen van een Chief van de groep, gevolgd door het drinken van een kop Cava. Cava wordt gemaakt in een soort houten teiltje,met als ingrediënten water en de wortels van een of andere plant. Het ziet eruit als donkerbruin slootwater.
De Chief zal de twijfelachtige eer hebben om de eerste kop Cava in een teug op te drinken. Het opperhoofd roept iedereen naar voren, schoenen moeten uit. Mannen zitten vooraan, de vrouwen achter de mannen. Tegenover ons de Fijianen en een grote teil slootwater. “Martin, you will be our chief this week” horen we plotseling als de welkomstmuziek ten einde is, al kijkend naar de teil bruin water. Hier kan ik natuurlijk wel om lachen.
Martijn krijgt een houten bakje aangereikt, gevuld met Cava. Het ziet er niet alleen uit als slootwater, het ruikt er ook naar. Maar goed, hij is de Chief, dus moet het goede voorbeeld geven. Blik op oneindig giet hij het bruine water naar binnen, gevolgd door drie keer handklappen en “Vinaka” (“bedankt”). Om niet oneerbiedig te zijn lacht hij naar de Fijianen en geeft het houten bakje terug.
Ik heb inmiddels tranen in mijn ogen van het lachen. Onze Duitse vriend Jens, gekozen als de “Spokesman” van Martijn, een soort bewaker van de Chief, mag als tweede de Cava naar binnen werken. Gelukkig kan Martijn daarna ook lachen, aangezien ik mijn portie ook krijg. Ik geef natuurlijk geen kick en klap ook braaf zoals het hoort.
Na het diner worden de plannen voor de volgende dag besproken; we gaan ’s ochtends zeilen en snorkelen, terug naar het eiland voor lunch en ’s middags gaan we vissen. Het is de bedoeling dat we genoeg vangen om ’s avonds met z’n allen van te kunnen eten.
We drinken nog wat in het gemeenschappelijke huis en moe maar voldaan gaan we naar ons hutje. 11 uur tijdsverschil met huis, waar het dan 11 uur in de ochtend is. We kunnen niet bedenken of het nou 22 uur is (11 uur vroeger) of middernacht (11 uur later). Het voelt namelijk alsof het laat is, een uur of één zou logisch zijn, maar met alle berekeningen die we kennen, komen we toch echt op 10 uur. Heerlijk, buiten hoor je de wind gieren door de palmbomen en je hoort de golven op het strand. Wat kan het leven toch mooi zijn!
Om het verhaal niet al te lang te maken, kan ik nog zeggen dat snorkelen hier écht zóó mooi is. De Pacific Ocean hier zit vol met de mooiste koralen en overal waar je kijkt zie je prachtige vissen, die zo uit de film Nemo lijken te zijn weggezwommen. Het vissen ging niet zo lekker; we vingen slechts twee kleine visjes en vonden het eigenlijk nog zielig ook..
’s Avonds worden we verwelkomd op het eiland met een traditioneel welkomstritueel; de Fijianen zijn een ontzettend hartelijk volk. Ze willen ons welkom heten op hun eiland en dat doen ze door voor ons te zingen en dansen. Dit is overigens typisch Fiji, de mensen maken de hele dag muziek, zingen en dansen na het avondeten totdat ze naar bed gaan.
Het welkomstritueel bestaat uit het aanwijzen van een Chief van de groep, gevolgd door het drinken van een kop Cava. Cava wordt gemaakt in een soort houten teiltje,met als ingrediënten water en de wortels van een of andere plant. Het ziet eruit als donkerbruin slootwater.
De Chief zal de twijfelachtige eer hebben om de eerste kop Cava in een teug op te drinken. Het opperhoofd roept iedereen naar voren, schoenen moeten uit. Mannen zitten vooraan, de vrouwen achter de mannen. Tegenover ons de Fijianen en een grote teil slootwater. “Martin, you will be our chief this week” horen we plotseling als de welkomstmuziek ten einde is, al kijkend naar de teil bruin water. Hier kan ik natuurlijk wel om lachen.
Martijn krijgt een houten bakje aangereikt, gevuld met Cava. Het ziet er niet alleen uit als slootwater, het ruikt er ook naar. Maar goed, hij is de Chief, dus moet het goede voorbeeld geven. Blik op oneindig giet hij het bruine water naar binnen, gevolgd door drie keer handklappen en “Vinaka” (“bedankt”). Om niet oneerbiedig te zijn lacht hij naar de Fijianen en geeft het houten bakje terug.
Ik heb inmiddels tranen in mijn ogen van het lachen. Onze Duitse vriend Jens, gekozen als de “Spokesman” van Martijn, een soort bewaker van de Chief, mag als tweede de Cava naar binnen werken. Gelukkig kan Martijn daarna ook lachen, aangezien ik mijn portie ook krijg. Ik geef natuurlijk geen kick en klap ook braaf zoals het hoort.
Na het diner worden de plannen voor de volgende dag besproken; we gaan ’s ochtends zeilen en snorkelen, terug naar het eiland voor lunch en ’s middags gaan we vissen. Het is de bedoeling dat we genoeg vangen om ’s avonds met z’n allen van te kunnen eten.
We drinken nog wat in het gemeenschappelijke huis en moe maar voldaan gaan we naar ons hutje. 11 uur tijdsverschil met huis, waar het dan 11 uur in de ochtend is. We kunnen niet bedenken of het nou 22 uur is (11 uur vroeger) of middernacht (11 uur later). Het voelt namelijk alsof het laat is, een uur of één zou logisch zijn, maar met alle berekeningen die we kennen, komen we toch echt op 10 uur. Heerlijk, buiten hoor je de wind gieren door de palmbomen en je hoort de golven op het strand. Wat kan het leven toch mooi zijn!
Om het verhaal niet al te lang te maken, kan ik nog zeggen dat snorkelen hier écht zóó mooi is. De Pacific Ocean hier zit vol met de mooiste koralen en overal waar je kijkt zie je prachtige vissen, die zo uit de film Nemo lijken te zijn weggezwommen. Het vissen ging niet zo lekker; we vingen slechts twee kleine visjes en vonden het eigenlijk nog zielig ook..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
