Een reisdag in Thailand
Door: Martijn & Dionne
Blijf op de hoogte en volg Martijn en Dionne
14 Januari 2010 | Thailand, Bangkok
Hoe kom je van Kanchanaburi naar het 600km zuiderlijker gelegen eiland Phangan?
14:00
Met onze huurfiets (0,50 cent per dag) naar het officiele toeristenbureau, de TAT.
"Can you tell us how we can go to Phangan?" vertaal ik naar mijn beste Engels. Vier baliemedewerkster kijken mij aan of zojuist ET is komen binnenfietsen.
"Can you tell us how we can go to Koh Phangan?" herhaal ik na 30 seconden aangapen rustig. De blikken van de vier vrouwen worden er niet beter op.
Gelukkig. Uit een kantoortje komt een 5e vrouw aangesneld, die hoopgevend opent met "Can I help lou?". De vrouw (twee borsten, lang haar, stem van Barry White) toont ons wat Thaise tijdsschema's,
die net zo goed in het latijns geschreven zouden kunnen zijn. Maar goed, "bus", "train" en "boat" zijn blijkbaar universele woorden, dus er onstaan zowaar een conversatie. Wel gek overigens, een vrouw met een adamsappel, maar goed.
Na wat geknik en goed bedoelde glimlachen verlaten we de TAT, met wat gebrekkige informatie over bus-, trein- en ferrytijden.
17:30
Tijd om op pad te gaan. Fietsen inleveren, backpacks op de rug en de straat op richting busstation.
Ik klok na 4.2 seconden (een nieuw record) de 1e 'Taxi my fliend?'.
Dit keer een brommer met zijspan! Geweldig!
17:45
Verdwaasd zitten we 10 minuten later in een bus. 'Een', omdat we geen idee hebben of dit de goede bus is.
'Een', omdat we geen idee hebben waar we eruit moeten. Nog voordat we van onze omgebouwde brommertaxi afstapten lagen onze tassen al in deze bus, de locals wisten blijkbaar beter dan wij waar we heen moesten. Een kaartje (0,35 cent) was snel gekocht en daar zaten we dan, met 80 locals in een overvolle bus.
19:00
De busschauffeur staat plotseling naast ons. Met een grote glimlach en twee grote backpacks op zijn rug wijst hij naar buiten.
Hmm, hier moeten we er vast uit.
We staan nu midden op straat in een klein dorpje, waar ze voor het eerst toeristen lijken te zien. Gelukkig schiet een vriendelijke jongeman ons aan, en wijst ons richting "train, train, train".
19:15
Treinstation gevonden. En nu?
Een groot bord toont (waarschijnlijk) de treintijden en richtingen, maar ons Thais is nog niet zo best na 1,5 week. Dan maar vragen bij het loket. Het vinden van een loket is op zich al een hele onderneming, maar goed, we vinden een muur met een open gedeeltje met daarachter de oudste inwoner van Thailand. De beste man blijkt ook treinkaartjesverkoper, top!
20:00
Een hoop zwarte rook en een gillende luchthoorn kondigen de komst van een ouderwetse stoomtrein aan.
We rapen onze spullen bij elkaar en springen in de trein. Twee mannen rennen ons achterna in vertellen ons in hun beste Engels "No No No" dat dit vast onze trein niet is.
20:30
Opnieuw gaat de luchthoorn, opnieuw gevolgd door een hoop zwarte rook en een aanstormende trein. Poging twee. We jumpen de trein weer in en kijken nog even naar buiten. De twee mannen steken twee duimen in de lucht, dit moet vast onze nachttrein zijn.
Tegen het advies in van de Lonely Planet hebben we twee 3e klas treinkaartjes gekocht. We zitten gezellig tussen de slapende locals (op de grond in het gangpad), de banken zijn nog van hout en er rennen wat kakkerlakken over de vloer. Hoe gek het ook klinkt, maar dit is geweldig om mee te maken!
Dionne volgt braaf het gedrag van de locals en slaapt binnen 15 minuten.
Ik bedenk me dat we geen idee hebben hoe laat onze trein op ons eindstation Chumphon is en we dus ook niet weten waar we eruit moeten.
03:45
Een conducteur tikt ons aan. Station Chumphon, of we er daar misschien uit moeten. Geweldig, ik zag het al helemaal voor me in Nederland, onmogelijk!
04:00
Aangezien we nog 2 uur moeten wachten op de ferry richting Koh Phangan, besluiten we opnieuw het gedrag van de locals te kopieren en kruipen tussen de slapende 'zwervers' (of toch niet Dionne??) op een bankje.
06:00
Bus naar de ferry. Uurtje dutten in de bus.
07:00
Ferry op. Slaap...
10:45
Ferry af. Op de kade staan tientallen lokale proppers, die je allemaal naar hun "the best" hotel willen krijgen. Na 34x bezwijken we onder de druk en stappen achterin een vrachtwagen die ons naar 'the best hotel of Koh Phangan' brengt.
13:00
De beste man had misschien wel gelijk. Hier liggen we dan, na 19 uur reizen, op ons strand tussen de palmbomen met een koude heineken.
Op zo'n moment weet je weer waarvoor je het allemaal doet... ;-)
14:00
Met onze huurfiets (0,50 cent per dag) naar het officiele toeristenbureau, de TAT.
"Can you tell us how we can go to Phangan?" vertaal ik naar mijn beste Engels. Vier baliemedewerkster kijken mij aan of zojuist ET is komen binnenfietsen.
"Can you tell us how we can go to Koh Phangan?" herhaal ik na 30 seconden aangapen rustig. De blikken van de vier vrouwen worden er niet beter op.
Gelukkig. Uit een kantoortje komt een 5e vrouw aangesneld, die hoopgevend opent met "Can I help lou?". De vrouw (twee borsten, lang haar, stem van Barry White) toont ons wat Thaise tijdsschema's,
die net zo goed in het latijns geschreven zouden kunnen zijn. Maar goed, "bus", "train" en "boat" zijn blijkbaar universele woorden, dus er onstaan zowaar een conversatie. Wel gek overigens, een vrouw met een adamsappel, maar goed.
Na wat geknik en goed bedoelde glimlachen verlaten we de TAT, met wat gebrekkige informatie over bus-, trein- en ferrytijden.
17:30
Tijd om op pad te gaan. Fietsen inleveren, backpacks op de rug en de straat op richting busstation.
Ik klok na 4.2 seconden (een nieuw record) de 1e 'Taxi my fliend?'.
Dit keer een brommer met zijspan! Geweldig!
17:45
Verdwaasd zitten we 10 minuten later in een bus. 'Een', omdat we geen idee hebben of dit de goede bus is.
'Een', omdat we geen idee hebben waar we eruit moeten. Nog voordat we van onze omgebouwde brommertaxi afstapten lagen onze tassen al in deze bus, de locals wisten blijkbaar beter dan wij waar we heen moesten. Een kaartje (0,35 cent) was snel gekocht en daar zaten we dan, met 80 locals in een overvolle bus.
19:00
De busschauffeur staat plotseling naast ons. Met een grote glimlach en twee grote backpacks op zijn rug wijst hij naar buiten.
Hmm, hier moeten we er vast uit.
We staan nu midden op straat in een klein dorpje, waar ze voor het eerst toeristen lijken te zien. Gelukkig schiet een vriendelijke jongeman ons aan, en wijst ons richting "train, train, train".
19:15
Treinstation gevonden. En nu?
Een groot bord toont (waarschijnlijk) de treintijden en richtingen, maar ons Thais is nog niet zo best na 1,5 week. Dan maar vragen bij het loket. Het vinden van een loket is op zich al een hele onderneming, maar goed, we vinden een muur met een open gedeeltje met daarachter de oudste inwoner van Thailand. De beste man blijkt ook treinkaartjesverkoper, top!
20:00
Een hoop zwarte rook en een gillende luchthoorn kondigen de komst van een ouderwetse stoomtrein aan.
We rapen onze spullen bij elkaar en springen in de trein. Twee mannen rennen ons achterna in vertellen ons in hun beste Engels "No No No" dat dit vast onze trein niet is.
20:30
Opnieuw gaat de luchthoorn, opnieuw gevolgd door een hoop zwarte rook en een aanstormende trein. Poging twee. We jumpen de trein weer in en kijken nog even naar buiten. De twee mannen steken twee duimen in de lucht, dit moet vast onze nachttrein zijn.
Tegen het advies in van de Lonely Planet hebben we twee 3e klas treinkaartjes gekocht. We zitten gezellig tussen de slapende locals (op de grond in het gangpad), de banken zijn nog van hout en er rennen wat kakkerlakken over de vloer. Hoe gek het ook klinkt, maar dit is geweldig om mee te maken!
Dionne volgt braaf het gedrag van de locals en slaapt binnen 15 minuten.
Ik bedenk me dat we geen idee hebben hoe laat onze trein op ons eindstation Chumphon is en we dus ook niet weten waar we eruit moeten.
03:45
Een conducteur tikt ons aan. Station Chumphon, of we er daar misschien uit moeten. Geweldig, ik zag het al helemaal voor me in Nederland, onmogelijk!
04:00
Aangezien we nog 2 uur moeten wachten op de ferry richting Koh Phangan, besluiten we opnieuw het gedrag van de locals te kopieren en kruipen tussen de slapende 'zwervers' (of toch niet Dionne??) op een bankje.
06:00
Bus naar de ferry. Uurtje dutten in de bus.
07:00
Ferry op. Slaap...
10:45
Ferry af. Op de kade staan tientallen lokale proppers, die je allemaal naar hun "the best" hotel willen krijgen. Na 34x bezwijken we onder de druk en stappen achterin een vrachtwagen die ons naar 'the best hotel of Koh Phangan' brengt.
13:00
De beste man had misschien wel gelijk. Hier liggen we dan, na 19 uur reizen, op ons strand tussen de palmbomen met een koude heineken.
Op zo'n moment weet je weer waarvoor je het allemaal doet... ;-)
-
20 Januari 2010 - 16:55
Bro:
Oh, maar dat gebeurt in Nederland ook hoor. Dat ze je aantikken en vragen of je er misschien uit moet. Maar dat gebeurt dan alleen met van die gasten die in slaap vallen en op het rangeerterrein wakker worden. Gelukkig is dat mijn broer nooit overkomen... he bro!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
